Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πeολειχίας

Το ημερολόγιο κλείδωσε ξανά σε αυτή τη χαρμόσυνη περίσταση που είναι τελικά η πραγματική Παγκόσμια Ημέρα του Άντρα.

Γιατί σήμερα, τη 14η Μαρτίου 2018, γιορτάζουν όλοι οι άντρες της υφηλίου. Και γιορτάζουν τον αντρικό Άγιο Βαλεντίνο χωρίς αρκουδάκια, λουλουδάκια, καρτούλες και καρδούλες.

Γιορτάζουν βέβαια μέσα σε έναν παροξυσμό κατηγοριών και αντεγκλήσεων, από ποιους είναι περιττό να αναφερθεί: αντιφεμινιστική, μισογυνική, σεξιστική, ακόμα και μισάνθρωπη χαρακτηρίζουν κάποιοι την αθώα αυτή μερούλα που είπε να αγαλλιάσει η ψυχή του αρσενικού.

«Προσοχή γυναίκες: ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία όπου κάθε μέρα είναι Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας», σημείωνε με νόημα το φεμινιστικό blog «The Jane Dough». Γιατί όμως; Είναι το κρέας κόκκινο πανί; Ή μήπως ο στοματικός έρωτας; Ή τάχα όσα θα χωρίζουν αναγκαστικά τα δυο φύλα;

Ας απαντήσει σε τελική ο Tom Birdsey, ο αμερικανός ραδιοφωνικός παραγωγός που ξεκίνησε το όλο πράγμα το 2002 και σκέφτηκε να ονομάσει «Ημέρα Μπριζόλας και Πeολειχίας». Και η επιλογή της Αμερικής δεν ήταν μάλιστα καθόλου τυχαία, καθώς μια πεολειξία στο Οβάλ Γραφείο και ένα λεκιασμένο φόρεμα είχα βάλει τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες, όπως θυμόμαστε όλοι ιδιαιτέρως καλά.

Η ημιεπίσημη αυτή γιορτούλα παλεύει ακόμα να καθιερωθεί, καθώς προσκρούει στο politically correct της εποχής μας που δεν αφήνει χώρο ούτε για χιούμορ. Γιατί μπορεί η Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πeολειχίας να ήρθε ως -φαλλοκρατική, αναμφίβολα- απάντηση στην Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, που στο ανδρικό μυαλό φαντάζει φαίνεται κατάφωρα «γυναικεία», πλέον όμως είναι θεσμός. Και όλοι ξέρουμε ότι οφείλουμε να τηρούμε ευλαβικά τις παραδόσεις.

Έτσι κάνουν εξάλλου τα ζευγάρια, έτσι πορεύονται στη ζωή, τηρώντας ο καθένας τις δικές του υποχρεώσεις για να έχει και δικαιώματα μετά. Ο άντρας μετατρέπεται σε άβουλο σκλαβάκι του αγιοβαλεντίνικου έρωτα ψάχνοντας κατόπιν δικαίωση. Και έναν μήνα μετά είναι η στιγμή του, γιατί να του το χαλάσουμε;

Οι δικές του γιορτές είναι άλλωστε απλές, σταράτες και μετρημένες (και σεξιστικές ενδεχομένως, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Και εξόχως ρεβανσιστικές φυσικά, καθώς τη 14η Φεβρουαρίου δεν γιορτάζουν μόνο οι ερωτευμένοι (οι γυναίκες δηλαδή, μην τα ξαναλέμε), αλλά και οι χορτοφάγοι. Κι έτσι για τον Birdsey ήταν ταιριαστό πλάι στην πεολειχία να υπάρξει και λίγο κρέας.

Πλέον η σατιρική γιορτή, γιατί αυτό είναι και τίποτα περισσότερο, είναι σωστός θεσμός, με δική της ιστοσελίδα, εμπόρευμα, ακόμα και ύμνο. Και την Κριστίνα Αγκιλέρα ποιος ξέρει πώς να καλεί τους ανθρώπους να γιορτάζουν την εν λόγω μέρα!